Een vreemd gevoel overvalt me, ondanks het feit dat ik weet dat dit eigenlijk niet hoeft en ik me voorbereid heb. Ik ga samen met Piet en Peter, zijn zoon, in gesprek rond de Kolibrie. Ik ken Piet eigenlijk al heel lang, 18 jaar geleden doopte hij mijn oudste zoon. Als diaken met een ruim hart voor iedereen en een onbevooroordeelde blik voelde ik me al heel gauw op mijn gemak bij hem. Niets had me toen doen vermoeden dat we jaren later samen in de Kolibrie herinneringen aan deze tijd zouden ophalen.
Piets leven stond en staat in het teken van zijn geloof. Als diaken in Peer heeft hij talloze mensen een luisterend oor en een bemoedigend duwtje in de rug gegeven. Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat Piet voor velen een rots in de branding was, iemand waardoor je je geloof echt in real life kon beleven. 4 keer heeft Piet mijn kinderen gedoopt, een voorrecht, want eigenlijk was het de bedoeling dat je meedeed aan een groepsdoop. Hij kon ons echter volgen in onze wens om er iets unieks van te maken. En dat deed hij telkens weer opnieuw met een knipoog naar de wereld en ongelooflijk veel warmte en positieve boodschappen.
Nu 14 jaar later zitten we opnieuw samen in gesprek, maar het onderwerp is nu toch wel wat anders. Het leven heeft Piet niet gespaard. Hij werd geconfronteerd met de nodige uitdagingen in zijn leven: een dochter die de kracht diende te vinden om opnieuw de strijd aan te gaan om te leven en gelukkig dit op een fantastische manier kon. Een vrouw die de nodige blokkades op haar weg kreeg waardoor ze ook op bepaalde momenten totaal anders uit de hoek kwam dan bedoeld. Vaak diende Piet hiervoor de eerste klappen op te vangen. En zelf bleef hij ook niet gespaard: maag- en darmkanker zorgde ervoor dat hij nu door het leven gaat zonder een maag.
Mocht je niet met hem in gesprek gaan, zou je haast denken dat hij een schim is van wie hij vroeger was. Niets is echter minder waar. Zijn onvoorwaardelijk geloof zorgt ervoor dat hij doorgaat, blijft verdergaan. Zijn eeuwig optimisme en positiviteit helpt anderen. Als we stilstaan bij hoe hij in de Kolibrie terecht gekomen is, klinkt het: via mijn fantastische thuisverpleegster, je weet wel wie ze is hé Ria. Natuurlijk, Karin die samen met mij aan de wieg stond van de Kolibrie.
Voor Piet is de Kolibrie een thuis, een groep mensen waar hij kan zijn wie hij is, waar hij zich opgevangen voelt en dat hem de nodige energie geeft om verder te gaan. Hij heeft er zelfs een smartphone voor gekocht. Want zijn groep, zijn mensen van de Kolibrie, zijn er niet alleen voor hem in de Kolibrie, maar ook als hij thuis is, als hij opgenomen werd voor revalidatie na een val… de Whatsapp groep doet hem ongelooflijk deugd. Het geeft hem het gevoel dat hij er toe doet, dat hij opnieuw opgenomen is in een gemeenschap, dat hij opnieuw zijn geloof ziet opbloeien en mee vorm kan geven zonder daarom uitdrukkelijk over zijn geloof te praten, want in se gaat het er vooral over dat mensen mogen zijn wie ze zijn, dat ze aanvaard worden, opgenomen worden in een gemeenschap, …
Maar wat Piet is voor de Kolibrie is niet zomaar in woorden te vatten. Hij is door zijn eigen persoonlijkheid, zijn ongedwongen aanwezigheid met een knipoog en bemoedigend woord, voor iedereen die hij er ontmoet, een baken van licht. Mensen lijken herop te leven als ze Piet zien. Hij ziet in alles het goede, het mooie ... Ook als het leven wendingen heeft die men liever niet ziet. Hij zorgt ervoor dat mensen zich (h)erkend voelen gewoonweg door te zijn wie hij is.
Voor Piet is de Kolibrie een haven waar hij terecht kan, maar ook deze haven wordt mee vorm gegeven door zijn aanwezigheid.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Piets getuigenis leidt.
