Madeleine ontvangt me bij haar thuis in Oudsbergen. Omdat ik al eens eerder hier te gast mocht zijn, hebben we bewust voor deze locatie gekozen, want Paul is nergens méér aanwezig dan hier. Paul, een man wiens hobbyruimte prachtig intact is gehouden door Madeleine. Zelf heb ik Paul nooit gekend, maar door de jaren heen heb ik wel een beetje kennis mogen maken met de persoon die hij was.
In 2014 stierf Paul, na een oneerlijke ziekte. Madeleine heeft met hem, voor hem gestreden tot het niet meer kon. Het jaar volgend op zijn overlijden, daar herinnert Madeleine zich weinig van. Toch ben ik dankbaar dat ze wel nog weet wanneer ze voor het eerst las over de Kolibrie. Via Facebook las ze over het inloophuis, ze is in haar auto gestapt en vond – na een beetje zoeken – de deur van de Kolibrie. Als er één ding duidelijk is uit onze babbel, dan is het dat Madeleine op dat moment de juiste gastvrouw op het juiste moment getroffen had. Na een babbel van ruim 2 uur, bleek dat de vrijwilliger van dienst Madeleine haarfijn aanvoelde, de juiste vragen stelde, net omdat ze wist waar Madeleine doorging. Zij had hetzelfde meegemaakt. Het idee begrip gevonden te hebben, een lotgenote op haar pad, maakte dat Madeleine met een verlicht gevoel weer naar huis ging.
Madeleine had, en heeft het moeilijk om Paul te missen. Zijn ziekteproces, zijn strijd en overlijden hebben veel pijn veroorzaakt. Ze heeft Paul met veel liefde bijgestaan, maar had na zijn dood vaak het gevoel alleen te staan. Ze had altijd veel steun aan onder andere haar dochter, maar wilde het verdriet van haar kind niet zwaarder maken door haar ook nog eens te belasten met haar eigen verhalen en gemis. Van veel mensen kreeg ze het gevoel dat ze niet echt wilden horen hoe het met haar ging, omdat ze gewoon niet wisten hoe te reageren of klaarstonden met advies over hoe ze beter en sneller kon rouwen.
En zo werd de Kolibrie stilaan een plekje waar Madeleine naartoe reed als ‘ze er eens uit moest’. Soms om te praten, soms om mee te doen aan activiteiten. Ze was een deelnemer van de eerste rouwgroep, waar ze ook lotgenoten vond om te praten over hetgeen haar is overkomen, haar gevoel en noden.
Madeleine stak ook gaandeweg een helpende had uit bij de activiteiten het inloophuis. Toen we 4 maanden lang een pop-up openden onder de vleugels van Music for Life stond ze klaar om te helpen waar nodig. De zomer die daarop volgde werd ze keukenhulp op het kamp voor kinderen geconfronteerd met kanker in het gezin. Dat waren voor haar onvergetelijke, maar ook confronterende dagen. Ze heeft fysiek en mentaal serieus moeten recupereren, maar had het nooit willen missen, want tot op de dag van vandaag ervaart ze wat ze heeft kunnen betekenen voor de kinderen én hun ouders.
Misschien ziet ze het zelf niet, maar Madeleine heeft sinds 2016 grote stappen gezet. Haar liefde en gemis voor Paul zijn er nog steeds, en mag er ook gewoon zijn. Voor mij zit een ogenschijnlijk zelfzekere, mooie vrouw wiens sporen van verdriet ooit zichtbaarder waren dan vandaag. Binnenkort doen 2 van haar kleindochters hun communie. Een feest waar ze veel mee bezig is om mee vorm te geven. Een feest waarbij ze Paul zal missen en de leegte waarin ze thuis komt blijft benadrukken. Toch merk ik een evolutie in het gesprek van vandaag en onze gesprekken van jaren geleden. Dit gesprek richt zich op de toekomst, op kansen en mogelijkheden, en niet enkel op het verleden en beperkingen.
Madeleine maakt op dit moment geen gebruik meer van het aanbod van de Kolibrie. Ze heeft er wel contacten aan overgehouden die nog veel jaren zullen blijven. En zo is het toch een mooie gedachte dat de Kolibrie haar een stukje heeft mogen begeleiden op haar pad. Dank je wel Madeleine.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Madeleines getuigenis leidt.
