Ik ontmoet Jeff voor het eerst op de dag van ons eerste gesprek, in de Kolibrie, samen met Ria. Na ons eerste gesprek samen was hij genoeg op zijn gemak en ik luisterde geboeid naar de verschillende geanimeerde verhalen van zijn leven. “We gaan elkaar nog wel een paar keer mogen zien hé, dit is belange niet alles!”, en dus deden we dat, de volgende keren onder ons twee. Ik mocht Jeffs persoon leren kennen via zijn verhalen, die soms gewoon grappig of waanzinnig spannend waren, maar mij soms ook erg, erg stil maakte. Ik mocht via deze weg ervaren hoe Jeff de Kolibrie ervaren heeft: als een plaats van rust en goede hart tot hart gesprekken.
Het uitgebreidste vertelt Jeff mij over zijn volle carrière als militair. Als clevere en gemotiveerde man beleefde hij daar zowel glorieuze als keiharde tijden. Bovenal was het een carrière waar hij trots op is, en ook trots mag zijn: Jeff heeft altijd eer en betekenis gevonden in zijn werk, en kan er nu nog met zoveel passie, en volgens mij ook wel heimwee, over vertellen. Hij beëindigde zijn carrière bij de militaire groendienst, en vond dat nog het leukste en beste van allemaal. Kameraadschap, verbondenheid, kunde, analyse, inzicht en natuur: al deze facetten vond hij terug bij deze dienst. Op pensioen gaan deed hij dan ook met een erg dubbel gevoel. Jeff vertelt me over het afscheidsfeest dat zijn afdeling en zijn collega’s voor hem in elkaar gestoken hadden, als verrassing, en ik zie de man voor mij zo ontroerd worden. “Dat was echt … ongelofelijk. Het haar op mijn armen gaat nog omhoog staan als ik er aan denk. Dat heeft mij toen zo gepakt, da’s niet te beschrijven”. Met details die zo levendig zijn alsof dat afscheidsfeest gisteren was, vertelt Jeff over het moment van de verrassing, over het moment dat hij door kreeg wat er aan de hand was, over het moment dat al die liefde en appreciatie binnenkwam, en volgens mij is hij even terug werkelijk daar. Onder zijn makkers, zijn gelijken, en in zijn element.
Jeffs leven is nooit gemakkelijk geweest, maar we kunnen wel stellen dat de onevenredige pech en pijn begon toen hij op pensioen ging. De eerste maandag waarop hij niet meer op post moest gaan, werd hij ziek. Hij is een paar weken aan een stuk compleet doof geweest - dat heeft zich gelukkig opgelost - maar de ene ongelukkigheid volgende de andere op. Het lijf is moe, het lijf is op, in pijn en kwalen. De laatste jaren wordt het ook erger. “Mijn echtgenote komt heel veel naar hier, naar de Kolibrie. Ze heeft daar zo’n deugd van,” maar Jeff merkt dat hij de laatste tijd steeds meer en meer hulp nodig heeft in zijn dagelijkse leven. Zijn echtgenote helpt hem, liefdevol, en hij helpt haar ook, zo goed als hij kan, met haar creatieve projecten en vrijwilligerswerk voor de Kolibrie. Jeff vindt het fantastisch dat zijn vrouw hier een plaats heeft waar ze in haar element is, en hij kiest er ook bewust voor om die momenten voor haar te laten; hij komt niet als zij hier is. Ook dat vind ik ergens heel mooi: levenspartners die elkaar plaats geven voor elkaars individualiteit, maar elkaar daar ook actief in steunen en bijstaan.
Ik moet in clichés vallen, maar Jeff belichaamt het gegeven van een schijnbare ruwe bolster met een groot, groot hart, dat heel veel liefde, maar ook heel veel verdriet gekend heeft. Ik word stil, bewogen en geraakt door de geschiedenis die in hem leeft en die hij mij toevertrouwt. Het overgrote merendeel van die geschiedenis zal geen weg vinden naar dit papier, maar tegenover mij zit een wijze en nuchtere mens, die het leven ten volste beleefd heeft, in alle duisternis en alle licht; ook hij heeft hier in de Kolibrie een erg waardevolle plaats gevonden. “Dit is een plaats, je kan hier binnenkomen, en even op adem en tot rust komen. Je kan hier gewoon zitten, een babbelke doen, met mensen rond je, en dat is goed. Dat is ook nodig”. De Kolibrie vormde een letterlijke adempauze voor Jeff, waar hij kon rusten en even pauzeren op zijn wandeling van de winkel naar de bushalte. Zowel de longen als het hart werden hier even “gelucht”, in een adempauze, en in deugddoende babbels. Jeff doet niet mee aan de georganiseerde activiteiten van de Kolibrie, en ook dat is helemaal oké. De dwangloze “niets moet, alles mag” filosofie die in dit inloophuis heerst wordt perfect geïllustreerd in de diverse mensen die hier, op alle mogelijke manieren, een veilige haven vinden, en Jeff is één van de vele voorbeelden hiervan. Hij is zelfs bij de lokale buurtwinkel, de Alvo, knutselwerkjes en andere mooie dingen gaan verkopen, ten voordele van de Kolibrie. Hij waardeert het bestaan van deze plaats enorm, en vindt het heel belangrijk dat de Kolibrie blijft verder bestaan. Ik kan niet anders dan akkoord met gaan: deze plek is zó belangrijk. Hier wordt de mens in elke mens gezien, en hier tel je mee. Hier mag je rusten, wanneer je dat nodig hebt. Hier mag je babbelen, wanneer je dat wil. Hier mag je gewoon zijn, zoals je bent. Ik hoop Jeff nog eens tegen te komen hier: voor een goede hart tot hart babbel, tijdens een rustmoment voor ons alletwee, waarin ik geboeid luister, en hij kan vertellen met en over zijn kracht van weleer. Dankjewel Jeff.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Jeffs getuigenis leidt.
