Tijdens een tweede poging om af te spreken, treffen Aaron en ik elkaar online. De eerste afspraak moest ik helaas afzeggen, waardoor we nu elkaar terugzien op exact dezelfde manier als dat we officieel afscheid namen als stagiair en stagebegeleider vanuit de Kolibrie. Aaron weet wat het is om te leven met een chronische aandoening. Via zijn mama hoorde hij voor het eerst over de Kolibrie. Door een aantal gebeurtenissen voorafgaand aan de stage voelde de Kolibrie als een organisatie binnen zijn comfortzone. En dat was op dat moment ook exact wat hij nodig had. Zoals hij zelf een aantal keer aangaf tijdens zijn stage, en nu nog steeds, was hij op zoek naar een succeservaring om zijn zelfvertrouwen terug op de rails te krijgen. De stage zelf werd een succes, ondanks beren die ongevraagd op Aarons weg bleven komen.
Ik moet de lezer echter wel teleurstellen… Ondanks de succeservaring in de Kolibrie, en nog anderen waarop we dadelijk verder inzoomen, merkt Aaron nu zelf dat dat niet de weg was naar meer zelfvertrouwen. Die sleutel, daar is hij nog altijd naar op zoek.
Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat hij helemaal anders overkomt. Het is natuurlijk een online gesprek, waarbij er toch een digitale barrière staat tussen 2 mensen, maar Aaron komt mij over als iemand die de laatste jaren ontzettend is gegroeid. Ooit een schuchtere jongen die van zijn school moest bewijzen dat hij zijn stage waard is, naar een gediplomeerd maatschappelijk werker die bij zijn eerste sollicitatiegesprek werd aangenomen als medewerker bij de Voorzorg.
Zelf schrijft hij dat laatste toe aan zijn open en eerlijke houding. Waar misschien velen zich op hun best willen laten zijn tijdens een sollicitatiegesprek heeft Aaron zijn leidinggevende meteen verteld over zijn rugzak. Die rugzak die maakte dat hij vanaf na zijn geboorte zijn beperking een plaats moest geven en waarin een serieuze depressie in zijn tienerjaren ook een plaats heeft. De reden dat hij dat zo heeft durven doen, durft hij ook toe te dragen aan het inloophuis. De Kolibrie was voor Aaron een plek waar hij zichzelf mocht zijn met zijn kwaliteiten én met zijn kleine kantjes. Dat ervaarde hij daarvoor enkel bij zijn familie en professionele hulpverleners.
Het was jammer dat het afscheid door de eerste lockdown de fysieke contacten bij de stage zo abrupt afbraken. Aaron had nog een aantal intense projecten waaraan hij bezig was, zoals de dag van de mantelzorger en het 2de kamp voor kinderen getroffen door kanker in hun kerngezin. Het fysiek stopzetten van de stage was moeilijk en de periode die volgde was moeilijk en onzeker. 13 maart (de dag van de lockdown) blijkt voor Aaron om meerdere redenen een symbolische datum. Het is de dag dat onlangs zijn zus trouwde, waardoor de dag weer een positieve connotatie kreeg. Daarvoor was het, zoals gezegd, de dag van de eerste lockdown, het was ook de dag dat hij ooit een auto-ongeval kreeg. En wie Aaron een beetje kent weet dat die auto een van zijn grote passies is, samen met supporteren voor zijn favoriete voetbalploeg PSV.
Maar de Kolibrie, daar komt ie terug naartoe, zoveel is beloofd. Het was een plek waar hij zich immers nooit alleen voelde, maar gesteund door collega’s, bezoekers en vrijwilligers. Toen het even weer mocht, was Aaron er ook als eerste bij om op fundraising te gaan voor de Kolibrie, door samen met anderen zelfgemaakte materialen te verkopen ten voordele van de werking van het inloophuis. Zijn mama zingt nog altijd in het Kolibrie koor, iets waar ze mee begon tijdens Aarons’ stage. De stage werd tot hiertoe nooit echt afgerond in Aarons beleving. Ik vind dat mooi om te horen, want zo ervaar ik het ook. Ik hoop dat we nog ooit de kans hebben om de stage af te ronden. Het werd een succesverhaal, ook uitgedrukt in punten, iets waar de door derden soms aan twijfelden. Het voelt nu een beetje als een overwinning op onrechtvaardigheid dat Aaron staat waar hij nu staat. Dat hij het succes ervaart dat hij oprecht verdient. Wij geloofden altijd in hem, zijn leidinggevende vandaag de dag geeft hem datzelfde gevoel. Wel Aaron, ik hoop dat je nog heel lang steun mag ondervinden door je omgeving. Net zolang tot je voelt dat je kracht niet uit je omgeving komt, maar uit jezelf.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Aarons getuigenis leidt.
