Toen Ria me vroeg om te beschrijven welke rol de Kolibrie in mijn leven heeft gespeeld, zei ik vlot en ongedwongen ‘ja hoor dat doe ik wel even’. Nu, een tijd later, zit ik tijdens de zoveelste poging opnieuw voor een leeg blad papier. Schrijven is schrappen hebben ze me altijd geleerd, maar ik ben al zo vaak opnieuw begonnen omdat het een hele uitdaging is om heel het verhaal zo samen te vatten dat het voor de lezer relevant blijft, en voor mezelf comfortabel. Dus hierbij nog eens opnieuw…. beginnen bij het begin…
Ook bij de vraag van Ria of ik mee wou stappen in de oprichting van het allereerste inloophuis voor Chronisch zieken en hun naasten zei ik volmondig “ja”. Zonder het toen te beseffen was die vraag alleen al een grote steen die werd geplaatst in mijn levensstroom. Als die vraag er niet was gekomen, was ik waarschijnlijk nooit in aanraking gekomen met de sociale sector, een sector waarin ik DNA gewijs in terecht had moeten komen maar waarvoor een stok in de wielen werd gestoken door een klastitularis op het 6de middelbaar die zei dat ik daar te gevoelig voor zou zijn... Nu, helemaal ongelijk bleek hij toch niet te hebben…. Maar hoe dan ook, die kans die ik gekregen heb, daarvoor ben ik vandaag de dag nog steeds heel dankbaar.
Nog voor de opening van de Kolibrie mocht ik al een eindje mee op reis in dit nieuwe avontuur. Door een aantal bezoeken aan initiatieven in Nederland kreeg het concept inloophuis steeds meer concrete vorm. We bouwden niet alleen aan het concept maar ook letterlijk fysiek mee in het gebouw dat werd omgetoverd van een kale ruwbouw naar een warm en stijlvolle thuis. Een plek die warmte en huiselijkheid uitstraalde, waar mensen zich welkom konden voelen…. een plek die zo hard nodig was en is voor mensen die op een bepaald moment in hun leven uitgedaagd worden om grenzen te verleggen en een nieuwe manier te zoeken om richting te geven na een diagnose.
Het “project” op zich leek me vanaf dag 1 fantastisch maar veranderde naargelang de dagen, weken, maanden en jaren vorderden in zoveel méér dan een project, in zoveel méér dan een job. Het werd een groot deel van mijn leven, en van mijn identiteit. Ik werd “Patricia van de Kolibrie” en dat 1934 dagen lang. Dat ik me intussen ook nog kon bijscholen tot rouw- en verlies coach en kindercoach gaven alleen maar meer mogelijkheden en perspectieven voor mijzelf, de Kolibrie en haar activiteiten.
Om de herinneringen te herbeleven scrol ik eens helemaal door de tijdslijn van de Kolibrie-Facebookpagina. Als allereerste post onze allereerste flyer, foto’s van de eerder vermelde werkzaamheden in de ruwbouw, de eerste aankopen voor activiteiten, de eerste weekprogramma’s en de foto’s van de resultaten van allerhande workshops, Cars & Coffee for life, de komst van Nala, thema’s in de kijker, de duizendste bezoeker, heartpillows, de dodentocht, stagiaires, pop up for life, Kronika, levensloop, tombola’s, getuigenissen van vrijwilligers, ons kinderkamp, JJR, zorgenvriendjes, ….
Zoveel warme en mooie herinneringen en verhalen. Wat hebben we veel gelachen, maar ook samen een traan gelaten. En achteraf besef ik ook wat een voorrecht het is geweest om getuige te mogen zijn van vele kantelmomenten in het leven van bezoekers en vrijwilligers. Een aantal van de bezoekers werden vrijwilligers en werden simpelweg door de jaren heen ook vrienden.
En dan één duidelijke foto die de tijdslijn op Facebook ‘kleurt’: Lockdown. Een paar dagen voor de regering iedereen in lockdown plaatste, had de Kolibrie haar deuren al gesloten. De juiste beslissing uiteraard, gezien de kwetsbaarheid van haar doelgroep in de pandemie, maar ook voor mij persoonlijk de start van een periode waarin ik heel erg geconfronteerd werd met mijn eigen grenzen. Het gevoel geen controle te hebben over heel wat dingen, de dwang om dingen te compenseren, harder te werken omdat ik niemand het gevoel wou geven niet voor hun klaar te staan, of op een of andere manier te profiteren van de lockdown, de oorspronkelijke schrik om zelf Corona te krijgen, de financiële onzekerheid voor de Kolibrie door het terugschroeven van subsidies … Het werden omstandigheden waardoor ik mezelf compleet voorbij ben gelopen. Het gekke is dat dat inzicht er voor een stuk is gekomen in dat hele korte stukje in 2020 waarin de Kolibrie terug activiteiten mocht organiseren. Door deel te nemen aan de workshop rond positieve gezondheid heb ik beslist me open te stellen voor nieuwe mogelijkheden. Achteraf was het wel een juiste beslissing, maar een foute keuze. En dat is oké, want als er een ding is dat ik geleerd heb in de Kolibrie dan is het dat mensen het recht hebben om foute keuzes te maken. Zolang je eruit leert. En hieruit heb ik op zijn minst geleerd dat mijn klastitularis van toen het eigenlijk bij het rechte eind had.
De Kolibrie leerde me ook vanzelfsprekendheid te vervangen door dankbaarheid. De keerzijde hiervan is wel het besef van de ongelofelijke kwetsbaarheid van het leven, maar ook de keuze welk van de twee je laat doorwegen op je pad.
Intussen heb ik terug een andere professionele thuis gevonden, waar ik me als een vis in het subtropische zwembadwater voel. Waar ik alles wat ik in de Kolibrie leerde ook kan meenemen in de zorg voor het welzijn van mijn collega’s. Een job die ik nu beter weet te combineren met mijn gezin, en met mijn engagement dat ik de Kolibrie nog altijd wil geven, en vooral ook met mijn eigen grenzen.
Het is mijn niet zo stille hoop dat het inloophuis nog heel veel jaren een plek mag zijn waar mensen elkaar vinden, een luisterend oor, kameraadschap treffen…Iemand beschreef het ooit als een warm dekentje op een koude winterdag. Ik hoop dat het dat nog voor veel mensen kan betekenen en wil me in de mate van mijn mogelijkheden daarvoor blijven inzetten.
Nu dat het er toch op lijkt dat ik mijn verhaal op papier heb gekregen draai ik me eens om naar de tekening die ik kreeg bij mijn vertrek. De tekening hangt nog altijd thuis in de woonkamer, en dat zal nog wel een tijd zo blijven. Het is een tekening van een vrouw en 2 kolibries. Een van die Kolibries heeft zich genesteld in het haar van de vrouw op de tekening. Het doet me altijd denken aan het Oosters gezegde ‘Je kunt niet voorkomen dat de vogels van verdriet komen overvliegen, maar wel dat ze nesten maken in je haar.’ Hier staat het voor mij symbool dat je niet kan vermijden dat sommige dingen zich wel nestelen in je haar, of in jezelf. En voor mij is de Kolibrie, en vooral de mensen eraan verbonden, net dat!
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Patricia's getuigenis leidt.
