Lut en ik zetten ons aan de vaste kaart-en-spelletjes tafel, met koffie en goede koekjes. We hadden elkaar al een paar keer eerder gezien in de Kolibrie, tijdens de dagen waarop Lut gastvrouw was. Mobiel als ze was met een emmer water en ander poetsgerief in de handen, wandelde ik met haar rond en maakten we een afspraak voor elkaar eens te ontmoeten voor een gesprek. Lut is een vrouw die van aanpakken weet en zich graag nuttig voelt: haar spontaan poets-explootje illustreerde dat levendig! Maar nu zitten we neer voor een fijne babbel, en vertelt Lut mij stapsgewijs over haar ervaringen als vrijwilligster in de Kolibrie, één van haar vele tijdsbestedingen die haar nauw aan het hart liggen.
“Ik had eigenlijk nog nooit van de Kolibrie gehoord. Ik ben hier ingerold via een andere vrijwilligster met wie ik aan de praat geraakte aan een bushalte haha! We zijn alletwee van de Vlaanders afkomstig en dus niet van Limburg, en ik vroeg haar of er hier niks was voor bijscholing te volgen of een soort vrijwilligerswerk te doen”. Zo werd Lut, al een jaar of 5 geleden, dus leuk uitgenodigd om eens binnen te wandelen bij de Kolibrie en ging het allemaal van start. “Ja, ik ben gepensioneerd, ik had al veel opleidingen en cursussen gevolgd via het volwassenenonderwijs. Engels, computerlessen, culturele studies … Op den duur heb je alles gehad hé”, lacht ze. “Ik vond dat eigenlijk wel plezant, ge vormt daar samen wel een groep”. Op een bepaald moment zijt ge wel door het interessante aanbod heen, dus wilde Lut graag vrijwilligerswerk gaan doen om haar tijd om te krijgen. “Ik heb ook 28 jaar gewerkt als verzorgende; ik had op dat gebied al ervaring, dus het sprak mij dan ook echt wel aan om op een plaats als deze, een ontmoetingsplaats voor chronisch zieke mensen, vrijwilligerswerk te komen doen.”
Lut volgde toen een paar dagen een externe gastvrouw-cursus, in functie van haar vrijwilligersrol. Tijdens haar contact met mensen van andere inloophuizen of -centra is gebleken dat de Kolibrie echt wel vrij uniek is op het gebied van inclusiviteit en diversiteit: iedereen die een chronische ziekte op hun pad tegenkomt kan hier terecht, ongeacht wat die ziekte is. Het wordt niet gelimiteerd tot één groep, of één bepaalde ziekte. “Die cursus was best wel plezant. Je leert dan hoe je de mensen kan ontvangen, wat je best wel of niet zegt, die soort dingen”. Zo leidde Lut de nieuwe bezoekers die de Kolibrie pas leerden kennen rond en ging ze gesprekken met hun aan. “Ik had zo eens een gesprek met een oudere vrouw die, ja, vrij weigerachtig en ingetogen tegenover vanalles stond. Ze was wat eenzaam geworden sinds dat ze kankerpatiënt was, ze kwam steeds minder buiten, maar na onze babbel stond ze de week erop wel terug hier!” Ik kan geloven dat u dat goed en fier doet voelen, als dat lukt. “Die mevrouw is hier toen crea komen doen. Da’s echt fijn, om de mensen zowat aan te zetten en te motiveren van komaan, ge kunt echt nog wel wat, en hen ervan te overtuigen dat ze echt niet thuis moeten blijven zitten.” Zo zijn de gastvrouw-cursus en Luts opgebouwde ervaring met mensen te ontvangen voor velen betekenisvol geweest, óók voor haar zelf. “Die cursus heeft me geholpen om me wat zekerder te voelen, wat “gewapend” om de mensen te kunnen en durven ontvangen hier, met een gesprek. Wanneer dat dan begint te lukken, ja, ik heb daar echt een boost van gekregen, dat is goed mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen geweest”. Ik ken Lut als een erg vlotte en sociale vrouw, dus absoluut: de spreek-verlegenheid er helemaal uit!
Lut merkt dat het in de Kolibrie een pak rustiger is dan vroeger, sinds de heropening na de corona jaren. Zij beleeft echt een “pre-corona” en “post-corona” tijd. Er komen wel veel bekende gezichten terug. “Vroeger was het soms zo dat we hier met twee gastvrouwen stonden als het open was, omdat er echt veel nieuw volk binnenstroomde”. Dat klinkt erg bruisend - én iets wat nu ook nodig is. Sommige mensen voelen, of voelden, zich misschien nog niet 100% veilig om buiten (of binnen) te komen, omdat corona nog steeds niet volledig weg is. Wel zien we in het maatschappijbeeld dat de corona pandemie veel eenzaamheid en psychische kwetsbaarheid in de hand heeft gewerkt én heeft blootgelegd. Een veilige plaats waar sociale verbondenheid, empowerment en mildheid centraal staan, zoals de Kolibrie, lijkt me broodnodig. “Ik begin precies wel te merken dat er meer jongere mensen en mensen met een psychische kwetsbaarheid hun weg naar hier vinden, via doorverwijzingen, en dat is echt goed. Die psychische problemen moeten echt veel bespreekbaarder gemaakt worden en ik ben er echt blij om dat zij ook naar hier kunnen komen.”
Lut heeft zelf van zeer dichtbij meegemaakt hoe psychische problemen jezelf én je omgeving helemaal onderuit kunnen halen; ze is dus ook de eerste om te ijveren voor meer zichtbaarheid en maatschappelijk engagement rond problematieken als depressie. “Ik heb er zelf verschillende ervaringen mee, dus ik ben echt blij dat mensen met psychische kwetsbaarheid ook naar hier beginnen komen. Ik heb ondertussen zelf geleerd om daar open over te zijn, vroeger was dat heel anders en bekeken mensen je raar als je daarover sprak”. Vanuit haar dichtbije omgeving, en haar eigen verleden ervaringen ook, weet Lut hoe impactvol slechte ervaringen of depressies kunnen zijn op je wezen. Open communicatie en steun zijn in het hele proces errond cruciaal.
“Het is in de Kolibrie nu voorlopig nog rustiger en anders dan voor corona, maar ik vind als vrijwilliger nu ook nog steeds veel voldoening in wat ik doe. Voor heel eenvoudige dingen zoals een lekkere koffie en wat koekjes krijg ik van de mensen toch echt wel waardering en appreciatie. Ik kan ze soms helpen met kleine dingen die ze nodig hebben, en met dat allemaal samen voelen ze dat er hier gezorgd wordt voor hun, en dat er iemand voor hen klaarstaat. Ik sta liever wat op de achtergrond in plaats van op het voorplan, maar voor die zaken kunnen zorgen geeft veel voldoening”. Zo vindt Lut nog steeds veel betekenis in haar vrijwilligerswerk hier, en bieden de uren per week die ze daaraan besteed ook even een momentje dat volledig van haar is. Even een adempauze en een uitlaatklep tijdens de soms moeilijke zaken van het dagelijks leven. Er zijn veel drukke dingen in Luts leven die moeten gebeuren, ze heeft ook last van rugpijn. “Maar wanneer ik de paarden thuis verzorg en hun stal uitmest, dan heb ik minder last dan wanneer ik stofzuig hehe”. Paarden: de dieren zijn één van Luts grote liefdes, en thuis loopt een van haar oudere prijsbeesten nog altijd vrolijk rond: Pebs, 23 jaar, en enorm graag gezien.
Lut en de Kolibrie hebben de voorbije jaren veel voor elkaar betekend en zullen dat in de toekomst ook blijven doen. “Ik zocht vrijwilligerswerk voor mijn tijd om te krijgen, maar ondertussen heb ik tijd tekort!”, lacht ze. Het is hier steeds een mooie plek gebleven voor Lut waar ze haar hart kon ophalen in sociale betekenis. Ook is het een uitlaatklep geweest voor haar zelf, om even volledig bezig te zijn met zichzelf en de bezoekers rond haar, en haar zorgen even aan de kant te zetten. “Ik ben hier zelf niet gekomen als iemand met problemen of chronische ziekte, wel als vrijwilliger, maar ik ben wel heel open in de dingen die ik zelf meegemaakt heb.” Ervaringen kunnen delen, begrip vinden, gesteund en gewaardeerd worden als persoon, in verbondenheid met anderen: dat zijn allemaal cruciale Kolibrie-kenmerken die ik keer op keer terug tegenkom, bij zowel de bezoekers als de vrijwilligers, en daarin schuilt ook de helende kracht van deze warme plek. Lut en ik nemen na een lang en aangenaam gesprek afscheid, en ik kijk al uit naar een volgende babbel die ik hopelijk nog eens een keer met deze fijne gastvrouw ga mogen hebben.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Luts getuigenis leidt.
