In de auto op weg naar haar appartement was ik aan het nadenken over de inhoud van ons gesprek. Inge stond al een aantal keer in de rol van mantelzorger, van nabestaande, maar vocht ook al drie keer tegen kanker. Waarover zou ze willen praten? In welke rol staat ze vandaag? En hoe is het met haar vandaag, op de terugweg na haar derde behandeling? Ik hoop dat het kan gaan over veerkracht, en over hoe ze telkens weer ging rechtstaan na elke grote en kleine val. Ik besluit dat het haar gesprek is en dat ik me door haar ga laten meenemen op de golven van haar leven.
Eenmaal in Genk word ik enthousiast begroet. Niet alleen door Inge, maar ook door Rani en Florke, de vrolijke mopshondjes. Heel het gesprek lang wijken ze bijna geen seconde van Inges zijde.
Wat blijkt al snel? Het gesprek gaat eigenlijk vooral over de toekomst, niet over het verleden.
Inge steekt momenteel haar energie in een nieuw co-housing project voor senioren en medioren. Als enig kind, merkt ze na haar recente scheiding dat eenzaamheid dreigt met ouder worden. Zelf is ze nu terug heel actief, maar haar recent gevecht tegen borstkanker, in het midden van de coronapandemie, heeft haar doen beseffen dat ze iets wil doen aan de eenzaamheid waarin mensen dreigen te zakken als ze ouder en minder mobiel worden. Niet eens zelf naar de winkel mogen en kunnen gaan, niemand die volgens de regels bij haar binnen mocht op die boodschappen even in de (ijs)kast te zetten. Het project dat ze opstartte, samen met gelijkgezinden draagt de naam “Huize Meer dan ik” en zal gerealiseerd worden in de Hoogstraat, waar nu nog het oude OCMW-gebouw staat.
Ik bedenk me dat dit mooi aanleunt tegen het ideaal van de Kolibrie om de vicieuze cirkel van ziekte en eenzaamheid te doorbreken. Het toont ook aan waarom de Kolibrie een goeie match was bij Inge.
Ik leg haar mijn autodilemma uit. Dat ik weet dat haar leven erg gekleurd is geweest door de tegenslagen op haar pad, en dat ik haar beschouw als een voorbeeld van veerkracht. Zelf noemt ze het ‘de moerassen en de rotsen in de watertjes die ik doorzwom’.
Mijn oog valt op haar tattoo en ik pols voorzichtig of die nieuw is, want ik kan me niet herinneren Inge ooit met een tattoo gezien te hebben. Ze bevestigt en lacht. Grappig hè, dat je pas op je 56e een eerste tatoeage neemt? Als ik suggereer dat er, haar kennende, vast een verhaal schuilgaat achter de tekening, moet ze terug lachen. Daarbij valt het me op hoeveel beter Inge eruitziet dan de laatste keer dat ik haar zag. Voor mij zit een vrouw die een soort rust uitstraalt, levenservaring en vastberadenheid.
Ze vertelt het verhaal achter het werk op haar arm...
Inge omschrijf zichzelf als een vrijgevochten geest, iemand die altijd wel een rebels kantje heeft gehad. Een tatoeage hoort bij haar, maar mocht nooit. En ondanks haar vrijgevochtenheid hield ze rekening met de wensen van een ander. Eerst die van haar moeder, daarna die van haar man die ze op haar 17de leren kennen, daarna van de dokter na haar borstamputatie. Deze keer zei Inge “foert”. Na haar scheiding, en de laatste behandeling, ging ze ervoor.
De basis wordt gevormd door het infinity-teken. Een symbool voor de eindeloze liefde voor haar 2 kinderen. Al heel vroeg in haar leven wist Inge dat het moederschap in haar genen zat. Jammer genoeg in tegenstelling tot in die van haar eigen moeder. De liefde die ze als kind kreeg kwam vooral van haar papa. Omdat hij zelf om medische redenen niet kon gaan werken kregen vader en dochter een hechte band. Ze was pas 10 toen hij overleed en vanzelfsprekend bracht dit veel verdriet met zich mee. De band die ze met elkaar hadden, daar slaagde haar moeder niet in om die op te bouwen met Inge.
Toen ze 7 jaar later haar man leerde kennen, en trouwde, was de stap om kinderen te krijgen, zelfs niet iets om over na te denken. Toch duurde het een tijd eer ze in die rol terecht kwamen. Na een pad van veel miskramen leek het ook weer fout te lopen bij de zwangerschap van haar zoon. Het bleek een tweelingsvruchtje te zijn dat vroeg in de zwangerschap was gestopt met groeien. Uiteindelijk mocht ze de trotse moeder worden van Yannick, haar zoon. De dokter adviseerde dat ze, als ze nog kinderen zou willen, dat best zo snel mogelijk zou gebeuren. En zo was Yannick nog erg klein toen er zich opnieuw nieuw leven aankondigde. Op dat moment kreeg ze ook het nieuws te horen dat Yannick een aangeboren een licht mentale beperking met autisme heeft en dat de kans dat de kindjes in haar buik ook drager waren van dit gen.
Nadat een van de kindjes na 22 weken stilgeboren werd, was ook de angst om het leven en de gezondheid van Yana groot. Zo groot zelfs dat er geadviseerd werd om de zwangerschap te onderbreken. Inge is eeuwig dankbaar dat ze haar sterk aanwezige moedergevoel volgde en besloot door te zetten.
Het opvoeden van de kinderen ging met ups en downs, en uit respect voor de privacy van haar kinderen besluiten we dat hoofdstuk uit het boek gesloten te houden.
Het infinity teken dus, ook symbool voor vrijheid en daarin de namen van Yannick en Yana en een uitvergroting van hun unieke vingerafdruk. Vanuit het deel waar Yana’s naam staat loopt er nog een stukje door dat uitmondt in een veertje dat dan op zijn beurt symbool staat voor het stilgeboren kindje.
De rotsen en moerassen hebben ervoor gezorgd dat Inge anders is gaan kijken naar het leven. Ze is zich gaandeweg gaan verdiepen in de Boeddhistische levensvisie en heeft daaruit geleerd om zich niet meer de vraag te stellen naar het “waarom”. Elke tegenslag kan ze bekijken vanuit de vraag “Met welk doel komt dit op mijn pad”?
We hebben het niet veel over het inloophuis gehad, maar het mag duidelijk zijn dat we door onze gesprekken daar een mooie basis hebben gevormd dat we vandaag al bijna zonder woorden elkaar konden aanvoelen. Inge leerde ooit de Kolibrie kennen dankzij een artikel in “Het Belang van Limburg.” Ze kwam een tijdje als bezoeker en stak daarna haar handen ook uit de mouwen als vrijwilliger. Voor de Lockdown had ze haar vaste namiddag als gastvrouw.
Op weg naar huis was ik blij met de Inge die ik vandaag gezien heb. Ik zag een krachtige vrouw, niet meer bang om te leven. Dat heb ik ooit anders aangevoeld. Ooit was Inge een vrouw die zich onbewust letterlijk verontschuldigde voor haar aanwezigheid. Vandaag is Inge een vrouw die zegt “Dit ben ik, te nemen of te laten.” Dank je wel voor je tijd vandaag!
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Inges getuigenis leidt.
