Ik zit achter het ontvangstbureautje in de Kolibrie wanneer ik (vermoedelijk) Heidi voorbij zie zoeven op de fiets. Ik piep even buiten om dit te checken en jawel: Heidi is gearriveerd, na een sportieve fietstocht van meer dan een uur. Met een groot en fris glas water zet ze zich neer, en beginnen we onze babbel over Heidi’s ervaringen en warme band met de Kolibrie.
“Het is zo’n diverse en gemengde groep hier, en het is fijn dat er zoveel verschillende mensen kunnen komen. Voor mensen met bijvoorbeeld kanker worden er al heel veel dingen georganiseerd, die kunnen op veel plaatsen terecht, en als jij dan een andere ziekte of probleem hebt, val je daar toch buiten. Dat is hier niet, hier kan echt iedereen komen”. Heidi zelf kreeg ongeveer 30 jaar geleden de diagnoses van CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom) en fibromyalgie. “In de loop van al die jaren heb ik echt al ontzettend veel geprobeerd; het liefste wilt ge van uw ziektes afgeraken, maar zo werkt dat natuurlijk niet”. Heidi heeft al erg veel gesprekken, behandelingsmethodes en therapieën achter de rug, maar echt geholpen hebben die zaken haar niet. Haar ziekten, en vooral haar pijn, dicteren een groot deel van haar dagen. “Daardoor kan je in de reguliere dingen van het leven ook gewoon niet meer mee, dan moet je alles op een lager pitje zetten en de dag zo goed mogelijk proberen invullen”. Zo is het elke dag opnieuw kijken wat er vandaag kan, en dat zal niet hetzelfde zijn als gisteren. De dag leren nemen gelijk hij komt. “Wat ik heel frustrerend vind is dat ik zeer moeilijk een vast ritme kan brengen in iets, omdat ik soms zo moet vechten tegen die pijn en vermoeidheid, dat ik echt gewoon niet meer kan. Sommige mensen zeggen dan komaan, zet u daarover maar zo wérkt dat gewoon echt niet. Daarom vind ik het in de Kolibrie zo fijn: het zijn korte activiteiten die je kiest, en die zijn ook heel vrijblijvend. Ik ben echt wel van het principe dat als ik mij ergens voor engageer, ik het dan ook goed wil doen. Snap je? Dat voelt voor mij ook het beste. Het laagdrempelige dat je hier hebt, het losse karakter, zonder enige dwang of verplichting, je moet niks, dat maakt het voor mij heel aangenaam om te komen.”
Heidi is heel haar leven met liefde en kunde bezig geweest met muziek. In het Singers koor van de Kolibrie vindt ze een veilige en warme context waarin ze haar stem en haar liefde voor zang kan blijven omarmen, zónder dat er stress of prestatiedruk bij komt kijken. Heidi’s pijn kan zich focussen op haar keel: haar stem en keel zijn dan precies in een chronische spanningsgreep gehouden, wat haar stem gebruiken erg moeilijk kan maken. “Bij andere koren móét je elke week kunnen gaan, of er zijn gevolgen. Ik kan dat gewoon niet garanderen, dat gaat niet.” In de Kolibrie is het helemaal oké als je eens een week niet kan komen. Mensen zullen eerder warm vragen of ze je ergens mee kunnen helpen, dan kijvend vingerwijzen van “waar waart gij?”. Hier is ruimte voor imperfectie en ruimte voor ieders mens-zijn. Mensen krijgen hier kansen en dat maakt het voor Heidi zo een uitnodigende en toegankelijke plaats. Ze was erbij vanaf het vroege begin van het koor, en heeft met eigen ogen gezien hoe ook andere mensen hier een veilige en deugddoende haven vinden: “Ik voel dat je hier jezelf kan zijn. Ik heb andere mensen timide en schuchter zien binnenkomen en het is prachtig om ze te zien openbloeien, dat is echt fantastisch.”
Heidi is 56, en ze ervaarde iets waarmee volgens mij veel mensen doorheen hun leven geconfronteerd worden: de moeilijkheid om nieuwe en goede vriendschappen te maken. Waar leer je nog op een leuke en duurzame manier nieuwe mensen kennen, wie je kan ontmoeten en met wie je een warme band kan opbouwen? Voor Heidi (en voor véél andere bezoekers) was het antwoord: de Kolibrie. “Op andere plaatsen of bij andere, reguliere hobby’s, lukt het mij gewoon niet om de energie op te brengen om op al die momenten te gaan. Hier, waar geen druk is, en waar je gewoon geaccepteerd wordt in je eigen capaciteiten, hier gaat dat wel. Ik ben daar zo dankbaar voor. Het is hier zo’n goede en hechte groep, dit is echt een ontmoetingsplaats die mij warme en fijne vriendschappen geschonken heeft. Er wordt ook al eens initiatief genomen voor naast de activiteiten af te spreken, je leert hier echt nieuwe contacten leggen, en ik vind dat geweldig”.
Een plek die vrij is van oordeel en welkom open staat voor de mensen zoals ze zijn, een plek zoals de Kolibrie, die is broodnodig. Wanneer ik Heidi zie, met haar volle, grijs-blonde paardenstaart, haar goed uitgeruste fiets en leuke zonnebril, kan ik me moeilijk inbeelden dat ik naar een persoon kijk die ziek is en diepe pijn doormaakt. Toch is het zo: Heidi vertelt over de extreem dunne lijn die ze zo vaak heeft moeten bewandelen, de dunne draad tussen kopje onder gaan of mentaal blijven drijven. Hier zit de dubbele laag die mensen met een onzichtbare, chronische ziekte continue meemaken: je ziet het niet. Het frustreert Heidi diep dat ze zo’n moeite ervaart om vaste structuur in haar dagen en bezigheden te krijgen, ten gevolge van haar ziekten en pijn. Innerlijke vrede vinden met hoe haar pijn haar dagen kan beïnvloeden, is immens moeilijk. “Ik kan de kracht van de hoeveelheid pijn en wat dat met mij doet .. Ik kan dat niet aanvaarden. Ik vind dat er grenzen zijn aan hoeveel pijn ge kunt hebben en daar stopt het gewoon. Dat is hoe ik het zelf ervaar en ik vind dat heel frustrerend. Dat geeft zoveel onmacht”. De Kolibrie heeft ogen voor mensen die onzichtbaar vechten, elke dag opnieuw. Die open en begripvolle blik vertaalt zich in activiteiten die toegankelijk en vrijblijvend zijn, zoals de mensen dat zelf willen en zelf kunnen. Na een enorm zware periode, waarin donkere gedachten zich meer en meer baas van Heidi’s moegestreden hoofd had gemaakt, vond ze toch terug een houvast in bepaalde stress-bestrijdende technieken. Samen met lotgenoten ontdekte ze tijdens een buitenlandse cursus nieuwe coping mechanisms, en vanaf toen is ze structureel naar de Kolibrie beginnen komen. “Soms is het echt een gevecht om naar hier te komen, het is continue schipperen tussen kan ik het aan nu of niet, wat kies ik, maar ik weet dat de activiteiten hier kort en doenbaar zijn, en daarna kan ik rusten.”
Een specifiek leuke Kolibrie-herinnering die ze nog erg goed weet, was haar eerste kleur-activiteit. “Dat was werkelijk zo, zo leuk, om nog eens te kleuren. Het was zo leuk om nog eens iets met een potlood en iets met verf te doen. Nog eens gewoon mogen kleuren en iets tekenen, echt waar, dat raakte iets diep en iets heel oud. Dat was zo rustgevend, dat deed zo goed”. De ervaring zit nog tastbaar in Heidi’s wezen wanneer ze erover vertelt: dat gevoel van rust en creatie maakte iets erg mooi los. Een andere herinnering, van nog maar een paar weken geleden, is minstens zo krachtig, op een andere manier. Heidi heeft kunnen huilen en kunnen voelen, gesteund door medebezoekers. Alles kwam er eens uit. “Ik was in tranen uitgebarsten omdat ik het zo moeilijk had. Thuis kan ik niet huilen, ik heb het daar sowieso heel moeilijk mee, maar hier kwam het. Zo huilen lost uw problemen natuurlijk niet op, maar er was iemand bij mij, ik was niet alleen. Dat maakt de last en de stress echt lichter. Een kneepje in de schouder of een lieve vraag die gesteld werd; er waren zoveel mensen die op deze manieren kwamen zeggen van hey, ik heb u graag en ik zie u graag. Er wordt hier voor u gezorgd, en dat is heel waardevol. Dat raakt mij echt”. En dat zegt alles. Je kwetsbaarheid kunnen omarmen, voelen en toevertrouwen aan een groep mensen die je accepteren en opnemen zoals jij bent: dat is de Kolibrie. Heidi en ik nemen afscheid in het zonnetje, ze stapt haar fiets op, en we wuiven en zwaaien elkaar een leuke verdere dag toe. Dank je Heidi, voor je open hart en krachtige verhaal: dat je nog heel veel mag uitwaaien en fietsen richting het warme welkom dat jou hier altijd zal opwachten, in de Kolibrie.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Heidi's getuigenis leidt.
